Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, farklı yerlerde yaşayan iki fare varmış. Bu farelerden biri şehirde, diğeri de tarlada yaşarmış. Şehir faresi çok sıkılmış ve dolaşmaya çıkmış. Yollarda gezinirken karşısına bir fare çıkmış. İki fare tanışıp arkadaş olmuşlar. Tarla faresi ona kaldığı yeri, oynadığı bahçeleri göstermiş ve iki fare doyasıya oyun oynamışlar. Şehir faresi tarla faresinin yaşadığı yeri o kadar çok sevmiş ki her gün arkadaşını ziyaret etmek için yanına gidiyormuş.
Şehir faresi bir gün tarla faresini kendi yaşadığı yere davet etmiş. Tarla faresi buna çok heyecanlanmış. Oraya gittiğinde yiyeceği yemekleri, tatlıları, cipsleri, peynirleri, krakerleri düşünmekten gözüne uyku girmemiş. Ertesi gün yola çıkmak için hazırlanmaya başlamış. Tarla faresi aslında şehirleri pek sevmezmiş, çünkü şehirler ona çok kalabalık ve tehlikeli gelirmiş. Tarla faresi bunları düşünürken en sonunda arkadaşının kaldığı yere gelmiş. Şehir faresi tarla faresini hemen yaşadığı yere hızlıca götürmüş. “Biraz sabret. Şimdi yemek yeriz” demiş. Tarla faresi “Sabırsızlıkla bekliyorum” demiş. Birkaç dakika sonra şehir faresi yuvasından çıkmış ve “Gel hadi yemek yiyelim” demiş. Tarla faresi delikten çıkmış ve sofraya gelmiş. Masada gördüklerine inanamamış. Hayatında bu kadar yemeği daha önce hiç görmemiş tarla faresi. “Çok şanslısın ben bu yemeklerden bulmak için bütün gün dolaşıyorum” demiş. Şehir faresi “Hadi o zaman başlayalım” demiş. Tarla faresi tam yemeğe uzanmış alacakken bir sesler duymuşlar ve şehir faresi “Gel benimle, çabuk çabuk” demiş. İki fare hemen yuvaya geri dönmüşler. Şehir faresi “Evin hanımıydı herhalde” demiş. Ev sahibi gidince tekrar yuvalarından çıkmışlar ve sofraya oturmuşlar. İki fare tekrar yemek için yiyeceklere uzanmışlar ve yine bir ses duymuşlar, aynı hızla yuvalarına dönmüşler. Tarla faresi olanlara çok şaşırmış. Bu kez ise gelen evin kedisiymiş. Tarla faresinin de şehir faresinin de yürekleri ağzına gelmiş. Bu tehlikeyi de atlatıp tekrar masaya gelmişler. Bu sefer yemek yemeğe başlamışlar fakat yine hiçbir şey istedikleri gibi gitmemiş ve evin babası aniden içeri girmiş. Yemek yiyen fareleri gören adam onları kovalamış ve fareler adamın elinden zor kurtulmuş.
Tarla faresi o kadar çok korkmuş ki hemen eşyalarını alıp sırtına atmış. “Benim tarlada ki hayatım daha iyi. Yiyecek çok fazla yemeğim olmasa da böyle korkular yaşamıyorum. Eğer sen de korkusuz bir şekilde bir lokma ekmek yemek istersen yarın sen bana gel” demiş ve oradan hemen uzaklaşmış.
Bu masal da burada bitmiş.